Mijn leven is net een achtbaan. Het ene
moment ga ik omhoog en kan ik genieten. Het volgende moment stort ik
keihard naar beneden, maar er zijn ook momenten dat de achtbaan
rechtdoor gaat. Klaar voor de vrije val naar beneden, of voor een ritje
naar boven. Het is altijd maar afwachten, welke kant de achtbaan deze
keer weer op gaat. Gaan we rechtdoor, vallen we naar beneden of gaan we
naar boven? Het is keer op keer, dag voor dag, een verassing welke route
de achtbaan neemt. Ik weet het niet, en dat is hetgene wat zo
gigantisch frustreert. Ik wil controle hebben over de rit van die dag,
en die heb ik niet. Dat is precies het probleem, ik heb geen controle
over mijn gevoel.
